Danielu,
rozumiem Twoje emocje i to, skąd biorą się takie opinie. Ostatnie lata były dla wszystkich bardzo trudne – i pracownicy odczuli to najmocniej. Ale chcę odnieść się do faktów, bo są tu rzeczy, które warto uporządkować.
Po pierwsze: Polimery Police nie były decyzją zarządu ZCh Police ani decyzją lokalną. To była inwestycja państwowa i strategiczna, zaplanowana wiele lat wcześniej, a jej realizacja była obowiązkiem – niezależnie od tego, kto w danym czasie był w zarządzie. Kryzys w nawozach, amoniaku i bieli tytanowej pojawił się z powodów globalnych i dotknął całej europejskiej chemii, nie tylko Polic.
Po drugie: cięcia wydatków na remonty i ograniczenia finansowe były konsekwencją sytuacji rynkowej. Produkcja amoniaku była nierentowna z powodu cen gazu, rynek nawozów się załamał, a biel tytanowa miała najgorszy okres od lat. Te problemy dotyczyłyby spółki niezależnie od tego, kto zasiadał w zarządzie.
Po trzecie: przez wszystkie lata, w każdej funkcji, zawsze działałam na rzecz pracowników – nie w mediach, nie na pokaz, tylko tam, gdzie rzeczywiście można coś zrobić: w rozmowach, w pismach, w zgłaszaniu ryzyk, w pilnowaniu spraw formalnych i bezpieczeństwa. Duża część tej pracy nie jest widoczna na co dzień, ale to nie znaczy, że jej nie było.
Nie oczekuję, że każdy musi pamiętać wszystkie działania sprzed wielu lat. Natomiast zapewniam Cię, że nigdy nie byłam bierna ani obojętna wobec spraw pracowników. Kto chciał i potrzebował kontaktu – zawsze miał do mnie dostęp, tak jak i teraz.
Masz prawo głosować zgodnie z własnym przekonaniem. Ja ze swojej strony mogę dać tylko jedno: doświadczenie, znajomość firmy i pewność, że działam uczciwie i odpowiedzialnie, bez pustych obietnic.
